Lieve Jerry

Lieve Jerry,
Weer zit ik in tranen thuis. Weer voel ik me alleen.
Ik kan dit echt niet meer, deze schijnvertoning die wij opvoeren naar iedereen.
Mijn hart is kapot en gebroken, dat is het al sinds 30 december 2008 en dat zal het nog een lange tijd blijven. Voor de buitenwereld doe ik net alsof alles goed gaat, maar het gaat totaal niet goed.
Want als het goed ging, dan zat ik hier nu niet alleen te huilen. Maar dat doe ik wel. En ik wil het niet meer. Zoveel tranen heb ik al verspild aan jou en iets wat nooit meer zal zijn. Ik weet zelf niet eens meer wat ik moet voelen. Ik weet alleen wel dat ik niet meer kan doen alsof ik niets meer voor je voel.
De meesten denken dat ik over jou heen ben, maar dat is niet waar. Ik wil nog steeds niets liever dan dat jij weer bij me terug komt en ik ben er zo zat van om steeds maar net te doen alsof we goede vrienden zijn, terwijl jij weet dat het niet zo is. Dat het gewoon niet kan.
Iedere keer als ik mensen gelukkig samen zie zijn, dan wordt ik verscheurd van binnen.
Iedere keer als ik op televisie zie dat mensen gaan trouwen barst ik in huilen uit.
En jij kan alleen maar denken aan die Martine van je en bang zijn voor wat ik haar al dan niet zal vertellen. Ik zal haar niets vertellen, maar ik wil dat je me met rust laat.
Ik kan het je niet in je gezicht zeggen want ieder keer als ik je dan zie, dan smelt ik weer voor je en ik wil dat gewoon niet meer. Jullie praten allemaal over dat alles maar geregeld moet worden, want als ik ooit een vriend krijg dan is het allemaal maar raar. Misschien wel, maar heb je ooit bij stil gestaan dat ik helemaal nooit geen ander meer wil. En dat zeg ik niet omdat ik verdrietig ben, maar dat zag ik omdat ik weet wat het is om bijna volmaakt gelukkig te zijn. Waarom zou ik genoegen nemen met minder als ik het beste al heb gehad? Waarom zou ik ooit nog mijn vertrouwen in een ander steken en mijn hart aan iemand anders geven? Ik heb het al 3 keer geprobeerd en 3 keer ben ik degene die achter blijft met de grootste shit. 3 keer ben ik degene met het gebroken hart en de kinderen. En elke keer doet het meer pijn en duurt het langer voordat ik weer iemand kan vertrouwen. Maar toen jij weg bent gegaan heb je ook mijn liefde en vertrouwen meegenomen. Iedere keer als ik zeg dat ik er klaar mee ben, weet ik ook al dat het niet zo is. En iedere keer laat ik je weer toe. Maar Jer ik kan het niet meer. Ik kan niet meer de schone schijn ophouden. Jullie spreken beide van liefde…maar ik weet dat jij niet verliefd bent op haar en je weet dat zelf ook. Je bent ook niet meer verliefd op mij, dat weet ik, maar ook niet op haar, je hebt het leuk met haar en dat is heel wat anders. Ik ken je langer als vandaag. Je hoeft niet stoer te doen tegenover mij, mij maakt het niet uit, want wij zullen toch nooit meer iets meer kunnen hebben met elkaar, maar wees wel eerlijk naar jezelf. Jij hebt met haar niet, wat je met mij had. Maar goed, ik weet dat je op dit moment het struisvogelsyndroom hebt.
Laat mij er gewoon buiten. Ik wil haar niet ontmoeten, ik wil je ouders niet meer zien en ik wil jou liever ook niet zien als ik je niet kan hebben. Je maakt het mij te moeilijk, ook al denk je dat je het makkelijk maakt voor me. Jij zegt alleen maar dat je het beste voor hebt met mij en de kinderen, laat me dan gewoon met rust en ga vrienden zijn met je vrienden, maar niet met mij. Ik kan het gewoon niet. Als jij zelf eens een keer inziet, wat anderen allang zien, dan kunnen we weer verder praten, maar tot die tijd wil ik ons contact echt minimaal houden. En geloof me, alleen die gedachte zorgt er al voor dat ik bijna stik, maar dat is ook juist de reden waarom er geen wij meer kan zijn. Ook niet als vrienden, want voor mij ben je veel meer als een vriend en dat weet je. Ik hou nog steeds van je op de ‘jij bent de wereld voor mij’ manier. Ik plak op en vrijdag avond die stomme plaatjes voor je in een boek en nog steeds zou ik alles voor je doen. Omdat ik zo ontzettend veel van jou hou. Maar jij wil me gewoon niet meer en ik weet dat het door alles ook nooit meer kan gebeuren, dus geef me dan ook de kans om over je heen te komen, ook al kan het nog wel een jaar gaan duren voordat ik weer normaal naar je kan kijken, zonder er iets bij te voelen.
En ik wil geen sms jes meer van je kind vriendin, ik wil geen contact meer met je familie, die mij laat vallen als een baksteen, ook al voordat ik alles heb gezegd over je moeder. En ik heb al helemaal geen zin in een man die nog half een jongen is en duidelijk alles behalve zijn gezin voor laat gaan. Sorry Jer, maar ik verdien beter dan wat jij mij nu geeft en wat jouw familie doet.
Ik hoop dat je me kunt begrijpen en zo niet dan sorry.
Als je serieus een keer over alles kan praten, dan weet je me te vinden en tot die tijd zal je je maar moeten gaan vermaken met je nieuwe liefde en je hernieuwde band met je ma.
Ik hoop dat vanaf nu alles alleen maar beter met je zal gaan en dat je echt gelukkig zult worden.
Ik zal geen sms meer van je beantwoorden en we zullen alleen nog contact hebben over de kleine.
Ik zal je missen en altijd van je houden, maar jij kan mij niet geven wat ik nodig heb, dus laat me los.
Alsjeblieft laat me los, zodat ik ook weer blij en gelukkig kan zijn, net zoals jij.
Ik wil niet meer om je huilen, ik wil niet meer gekwetst worden door je familie en dan voornamelijk je moeder, ik wil niet zien dat je het leuk hebt met dat grietje van je, ik wil niet meer verliefd op je zijn, ik wil niet meer van je houden en ik wil niet meer steeds aan je denken. Ik wil alles gewoon achter me laten. Bij de rest in het zakje stoppen en weer verder gaan. Net zoals jij dat zo makkelijk kon. Is dat teveel gevraagd? kussss