Waarom....

Velp, 11 feb. 09
Lieve Jerry,
Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet dat ik dat veel vaker heb gezegd, maar ik snap er echt niets meer van. Geniet je ervan om mij te kwetsen? Gisteravond zei je nog dat je niets met Martine hebt en vandaag zeg je ineens weer dat je van haar houdt.
Iedere keer als ik denk dat ik sterk genoeg kan zijn om niet kwaad of verdrietig meer te worden, is er toch weer iets waardoor ik weer een dieptepunt bereik. Hoelang gaat dit nog door. Je zegt dat je me niet pijn wil doen, maar des te harder doe je het.
Ik kan je niet vertellen wat er nu allemaal door me heen gaat, want dan ga je me haten, dat weet ik zeker. Daarom doe ik het op deze manier.

Ik kan de gedachte niet meer uit mijn hoofd krijgen dat je moeder het allemaal wel goed vind zo en dat ze allang weer blij is dat ze haar zoon weer terug heeft. Ze heeft zoveel kwetsende dingen gezegd de afgelopen tijd, dat ik gewoon niet tegen jou durf te zeggen, omdat ik niet wil dat je van je moeder vervreemd raakt. Wat denk ik ook niet gebeurd, want ze heeft je toch alweer helemaal terug.
Maar weet je nog dat ik een keer heb gezegd dat ze preekte en dat Roy dat tegen je moeder had gezegd. Waarom word ik daar nu nog voor aangekeken? Terwijl jij het ook dacht en ook vaak genoeg zei en ik denk dat Roy en Lis het ook wel hebben gezegd. Maar nee, ik ben degene van wie ze het heeft gehoord. Dan hebben we nog het geval van de zwangerschaps test. Ik heb gezegd dat ik met de test langs haar huis fietste, maar omdat ze niet thuis was, ik hem in de eerste instantie in de brievenbus wilde doen. Maar dat leek me niet gepast met zulk groot nieuws, dus heb ik het niet gedaan. Nu zegt ze steeds dat ik niet spoor omdat ik hem eerst in de brievenbus wilde doen, maar dat ziet ze helemaal verkeerd. Dan zegt ze ook dat ik degene ben die niet durfde te zeggen dat we zwanger wilde worden. Maar dat was een beslissing van ons beiden en ik heb je meerdere malen gevraagd of je het tegen je moeder wilde zeggen en jij zei steeds laten we het maar niet doen, want je weet hoe ze dan gaat reageren. Maar toch ben ik weer de boosdoener en heb ik het verzwegen.
Ook nog het geval van in de Macro met haar vakantie. Het was helemaal niet verkeerd bedoeld wat ik zei, maar toch word ik steeds verkeerd begrepen. Ik was druk met de boodschappen en wilde graag naar mijn kind. Jij gaf me toen gelijk en zei dat ze het allemaal overdreef en dat het weer goed gepraat was. Maar toch moet ik steeds aan blijven horen dat het onbeschoft was, terwijl ik tot op heden nog steeds niet zie wat er zo fout aan was wat ik zei. Oma is een keer ‘afgesnauwd’ door mij, dat zal ik waarschijnlijk ook mijn hele leven aan moeten horen. En dan nog het mooiste.
De abortus. Het enige wat ik te horen krijg is hoe verslagen jij er wel niet bijzat die avond. JIJ!!! En ik dan??? Ben ik niet belangrijk genoeg. Is mij ook gevraagd hoe ik me voelde? Nee, het enige wat je moeder nog kan herinneren is hoe ik Kayleigh bij Tamara heb gebracht. Ten eerste wist ik toen niet dat Tamara zo raar over mij lulde en ten tweede heb ik er helemaal niet bij nagedacht. Tamara bood het aan en ik nam het aanbod aan. Moet ik dan steeds overal bij na gaan denken en kijken hoe ik je moeder gelukkig kan houden. Weet je hoe pijn het doet om niet geaccepteerd te worden. Dat er word gezegd dat ik een gespleten persoonlijkheid heb en dat jij, mijn vriend, mijn alles het niet eens voor mij opneemt. Weet je hoe moeilijk het was om alleen dat gesprek aan te gaan met je ouders en voor alles en nog wat te worden uitgemaakt, zonder steun van jou. Weet je hoe moeilijk het is om te weten dat je na 4 weken al vervangen bent.
Weet je hoe kwaad ik ben, omdat je moeder niet 1 keer tegen je heeft gezegd dat jij ook eens een keer je best moet doen in een relatie. Nee want ik hou het allemaal voor me. Ik weet dat als je dit leest dat je me dan waarschijnlijk niet meer wilt zien, maar ik moet het toch kwijt. Alles wat er de afgelopen paar weken is gebeurd is zo raar, zo vernederend. En ik kan maar niet de gedacht kwijtraken dat dit , ons, zoals alles is gegaan gewoon heel mooi uitkomt. Want nu heeft ze jou weer thuis. Je zei zelf al dat als de rollen om waren gekeerd dat ik dan de wind van voren had gekregen. Als ik zo snel met een andere kerel thuis was gekomen, dan hadden ze hun mening wel klaar.
Het is gewoon niet eerlijk.
Ik heb je genoeg gegeven. Maar alles wat ik ooit heb gedaan, alles wat ooit ons was gooi je gewoon aan de kant. Alsof het allemaal niets voor heeft gesteld. En dan wordt ik zo kwaad en dat zoet zoveel pijn. En het is niet zozeer het feit dat je met Martine bent, maar de manier waarop.
Ik vraag me af of je moeder ook zo makkelijk had gereageerd als het om Roy en Lis ging. Denk het niet, maar ik ben niet goed genoeg denk ik. Want anders hadden ze wel gezegd dat jij ook beter je best moest doen. Ik ben misschien veranderd, maar jij net zo goed. En ik vind het niet eerlijk dat ik alleen er voor afgerekend word. Waarom moet je moeder bij zoveel mensen mij de hand boven het hoofd houden. Wat heb ik dan allemaal gedaan wat zo verkeerd is? Ben ik dan zo’n slechte vriendin geweest? Of zo’n erge schoondochter? Of wat heb ik gezegd? Ik snap het gewoon niet. Ik hoop dat ik ooit antwoorden zal krijgen, maar ik ben er bang voor.
Ik ga maar niet verder, want ik wil niet dat je denkt dat ik een hekel heb aan je moeder, want dat heb ik niet. Integendeel zelfs,, daarom snap ik ook niet waar ze nu mee bezig is. Waarom ik maar moet accepteren dat jij zo snel een ander hebt en waarom mijn kinderen dat ook maar moeten accepteren. Zij had dat ook niet gedaan als Jeroen haar flikte wat jij bij mij doet.
Maar weet wel dat ik van je hou en dat ik er altijd voor je zal zijn.
Jij denkt dat je ergens anders, bij iemand anders een betere toekomst kunt hebben.
Misschien heb je gelijk, maar zo niet, dan zal ik er voor je zijn. Wat je ook doet, hoe lang het ook duurt, want mijn liefde is alleen nog maar voor jou en voor niemand anders.
Ik weet wat ik heb gehad. Jij niet en misschien moet je dat voor jezelf uitzoeken, ik weet het niet.
Ik weet alleen dat ik moe ben van alles. Moe van de strijd. Moe van mijn gedachtes. Moe van de liefde.
Moe van jou.
Maar vooral moe van mezelf, omdat ik jou niet kan laten gaan zoals je mij hebt laten gaan.
Kwaad op mezelf omdat ik niet zo hard kan zijn tegen jou als jij tegen mij.
Afgedankt omdat je zo snel al weer een ander hebt.
Hoerig omdat ik wel goddelijke sex met je heb.
Verdrietig omdat niet ik het ben die in jou gedachten voorkomt zoals jij de hele dag in die van mij bent. Ongelukkig omdat jij niet van mij houdt zoals ik van jou
Verloren omdat jij geen toekomst ziet met mij, terwijl ik wel een toekomst zie met jou.
Alleen en leeg zonder jou. Ik heb alles gedaan voor jou. Ik heb je alles laten doen.
Waarom heb je ons opgegeven?
Waarom was ik niet meer belangrijk genoeg?
Waarom wilde je niet meer met mij praten?
Waarom liet je mij alleen toen ik je het hardst nodig had?
Waarom ben je gestopt met van mij te houden?
Waarom heb je je beloftes gebroken?
Waarom….Waarom…Waarom…