Vandaag kwam dokter Voss om te kijken of het touwtje dat ze gisteren in hebben gebracht z’n werk heeft gedaan en ik wat ontsluiting had. Na een zeer pijnlijk handeling vertelde ze me dat ik 1 cm ontsluiting had en dat ik vandaag ingeleid zou gaan worden. Blij dat ik was, want mijn dochter zou vandaag geboren worden. Ik heb gelijk Jerry gebeld en gezegd dat hij rustig naar het ziekenhuis moest komen en z’n moeder moest bellen. Mijn moeder heb ik zelf gebeld.
Om 8 uur werd ik naar de verloskamer gebracht en heb ik daar mijn ontbijt gehad. Jerry en Marianne kwamen zo rond 9:00 binnen, net op het moment dat ze het infuus in wilden brengen. En mijn moeder kwam 5 minuten later. Om Half 10 was ik helemaal ‘klaar’, compleet met een inwendige schedelelektrode voor de hartslag van Kayleigh, een weeënopwekkend middel via het infuus en een CTG voor de weeënmeting. Let the Games begin, hahaha. (het lachen zou me snel vergaan *snik*)
In 2 uur tijd voerden ze de weeënopwekkers steeds op en het was allemaal nog prima vol te houden. Ik voelde eigenlijk helemaal niets op een krampje in mijn buik na. De ontsluiting ging ook traag, na 2 uur nog steeds maar 1 a 2 cm.
Na 4 uur voelde ik goede weeën, maar nog steeds niet erg pijnlijk en dat merkte ik ook aan de ontsluiting: 3 cm! Dus i.p.v. 1 cm per uur, wat de artsen graag willen, kreeg ik maar 1 cm in de 2 uur. Das best balen hoor. Op een gegeven moment begonnen de weeën elkaar steeds vaker op te volgen tot een punt dat er bijna helemaal geen tijd meer tussen zat, misschien net 10 sec. en daarbij kreeg ik ook nog eens persdrang, dus iedereen dacht dat Kayleigh geboren zou worden. De arts-ass. kwam erbij om te kijken hoeveel ontsluiting ik had en ondertussen werd alles klaargezet voor de geboorte. Maar wat een domper zeg, want na 6 uur had ik nog maar 4 cm ontsluiting!!! De arts-ass. bood me gelijk pijnbestrijding aan omdat de weeën niet meer te houden waren en ik koos voor een ruggenprik. Gelukkig kwam de anesthesist na een kwartiertje al om de ruggenprik te plaatsen. Ondertussen was het alweer 16:30. In de eerste instantie leek het allemaal goed te gaan en hebben ze de weeënopwekkers ook weer gestart. Maar na 10 minuten ging er iets mis, mijn bloeddruk ging omlaag en Kayleigh leek het ook niet zo leuk te vinden allemaal. Ze hebben toen de weeënopwekkers stop gezet en ik kreeg een zuurstofkapje voor. Dat werkte redelijk en na een kwartier hebben ze de weeënopwekkers weer aangezet en ook een catheter geplaatst. Ik moest steeds op mijn linkerzijde liggen, omdat Kayleigh’s hartslag steeds daalde als ik op mijn rechterzijde ging liggen. Maar na een half uur ging het weer mis en werden de weeënopwekkers weer uitgezet, kreeg ik weer een zuurstofkapje voor en een prik efedrine in mijn been, omdat mijn bloeddruk naar beneden ging.
Om 19:00 had ik helemaal een dieptepunt, mijn bloeddruk was veel te laag 98/39 en Kayleigh’s hartslag ging ook weer naar beneden. Ik kreeg weer dat zuurstofkapje voor omdat ik weer weg dreigde te zakken, maar omdat de bevalling zo niet opschoot hebben ze wel de weeënopwekkers weer aangezet. Ik vroeg steeds om eten, maar omdat ik nuchter moest blijven voor het geval ik een keizersnede zou krijgen, wilden ze me niets te eten geven. Toen de arts-ass. en verpleegsters weg waren heb ik Jerry om Milk Break gevraagd en nadat ik er 2 had opgegeten, steeg mijn bloeddruk gelukkig weer. In een uur tijd hebben ze de weeënopwekkers toen 2 keer verhoogd, maar tegen 20:15 ging het weer helemaal mis met Kayleigh. Ze had nu echt een te lage hartslag! De weeënopwekkers werden weer verlaagd en ik kreeg weer het zuurstofkapje voor. Om 20:30 had ik 6 cm ontsluiting en hebben ze een echo gemaakt. Kayleigh lag er goed voor en deed het ook weer goed en de weeënopwekkers zouden langzaamaan weer omhoog gaan. Tegen 22:30 kwamen de weeën weer regelmatig en werden ze ook weer zo pijnlijk dat ik toch flink mee moest zuchten. Ik mocht geen extra ‘shotje’ ruggenprik hebben, omdat mijn bloeddruk eerder zo laag was, maar ik kreeg gelukkig wel wat tegen mijn maagzuur. Een half uur later kreeg ik persdrang, maar ik had nog maar 9 cm ontsluiting, dus moest ik nog lekker blijven puffen. Wel hebben ze de ruggenprik toen stopgezet zodat ik meer gevoel terug zou krijgen. Om 23:34 mocht ik persen, maar ik voelde me kotsmisselijk en heb eerst nog flink overgegeven.
Toen ik eindelijk mocht persen wilde ik niet meer en heb ik halve persweeën weggepuft, Ik zei gewoon dat de wee wegwas en dacht bij mezelf: pers zelf maar, ik doe het niet meer.! Maar ik vergat dat ik nog steeds aan het CTG zat en dat iedereen dus kon zien dat mijn wee nog in volle gang bezig was. Op een gegeven moment zei Jerry dat ik even door moest zetten, want hij zag het hoofdje steeds, maar omdat ik niet door perste zakte ze steeds weer terug en bleef het hoofdje niet staan.
Toen heb ik alles op alles gezet en na nog een paar keer persen is om 23:55 dan eindelijk geboren: Onze Kayleigh!!!
4020 gram en 54 cm lang
